Yapayalnız

Güneş doğuyor
karşı binaların ardından
uyandırıyor beni
yumuşacık
dostça ışınlarıyla

ayrılamıyorum

Ankara'nın bu sabahki
hüzünlü yalnızlığından
kalkamıyorum yatağımdan
güneşle bakışıyoruz sessizce
huzur verici
bir sakinlik kaplamış içimi
güçsüzlüğünü

basitliğini

düşünüyorum insanların
kendimi
bir çöl yalnızlığında görüyorum.



Güneş doğuyor

beton kutuların üstünden

doğudan gelen ışıklar

yansıyor gözlerime

ve güneşle
yapayalnızız
bu kaba kalabalık kentin
tozlanmış insanlarını düşünüyorum.



Güneş doğuyor
doğudan
uyandırıyor beni
bu kentin yapayalnız kalabalıklarından
çözüyor
sıcak dolunuşlarıyla
beynimdeki paslı kıskaçları.

Doğuyor güneş
açıyor gözlerimi
çıkmaz sokaklardan
sonsuz doğuşlara.



Güneş doğuyor
doğuyor
bu kara kentin
sessiz kalabalıklarından
yapayalnız
ölmez umutlar.

Ramazan Özkaya
28 Şubat 1988 Ankara